دیگر مثل سابق تماشاگر شاهد قهرمانی نیست که با آن همذات‌پنداری کند و بخواهد به دنیای او نزدیک شود. هرچند جای قهرمان بیشتر بر پرده سینماست تا قاب تلویزیون اما در این مدیوم نیز می‌توان شخصیت‌هایی ترسیم کرد که در شمایل یک قهرمان به ذهن مخاطب بنشیند.
در مجموعه بال‌های خیس که از شبکه یک سیما در حال پخش است مخاطب نه با تصویر سینمای مجازی از قهرمان که شخصیت خود را وامدار درام و قصه‌پردازی می‌داند بلکه با قصه شخصیت‌هایی مواجه است که قهرمان‌های واقعی هستند. در واقع در این مجموعه قرار نیست کارگردان دست به قهرمان‌سازی بزند بلکه به نمایش قهرمان دست می‌زند و بدیهی است این قهرمان‌های ملی و واقعی بیش از قهرمان‌های مجازی می‌توانند بر مخاطب تأثیر بگذارند و اتفاقا به‌دلیل همین مابازای بیرونی داشتن، نمایش آنها با دشواری و پیچیدگی‌ها و حتی خطرهای بیشتری مواجه است. ترسیم کلیشه‌ای و اغراق شده از این آدم‌ها و تبدیل کردن آنها به تیپ‌های اسطوره‌ای و دست نیافتنی، سویه اخلاقی و قهرمان‌گونه آنها را در ذهن مخاطب فرومی‌نشاند. در بال‌های خیس با دو شخصیتی مواجه هستیم که از قهرمان جنگی دیروز به قهرمان علمی امروز بدل می‌شوند و روحیه جهادی و مبارزه‌جویانه آنها در ساحتی دیگر تبلور یافته است.
مهدی قاسمی (علی عمرانی) و دکتر مجید پرتو (حبیب دهقان نسب) دو رزمنده بازمانده از جنگ تحمیلی هستند که اینک در دو عرصه فرهنگی و علمی با همان روحیه قهرمانانه تلاش می‌کنند. در این اثر نمایشی که بسیج رسانه ملی آن را تولید کرده است، کارگردان تلاش کرده تا با نمایش نقطه ضعف‌های آنها در محیط کار و نسبت به مسائل خانوادگی و فرزندانشان، از ارائه تصویر اسطوره‌ای و پاستوریزه از آنها پرهیز و با روایت واقع‌گرایانه‌تر آنها قدرت و اعتبار قهرمان‌گونه آنها را حفظ کند.
به‌عبارت دیگر آنچه می‌بینیم روحیه حماسه‌سازی مهدی و مجید است که در دو عرصه نظامی و علمی متبلور می‌شود. درواقع در بال‌های خیس با قهرمان‌هایی مواجه می‌شویم که اولا واقعی هستند و به دنیای مجازی و تصوری تعلق ندارند. ثانیا قهرمان‌های فراموش‌شده نیستند که به افتخار ملی گذشته تعلق داشته باشند بلکه آنها این روحیه قهرمانی را در دوره‌های تاریخی دیگر و بنا به مقتضیات زمان بازتولید می‌کنند. ثالثا اینکه این قهرمان‌ها دست نیافتنی و آسمانی تصویر نمی‌شوند بلکه انسان‌های زمینی و از جنس خود مردم هستند که فقط تلاش می‌کنند انسان مفیدی باشند و فقط به منافع شخصی خود فکر نکنند. در واقع در بال‌های خیس تلاش شده تا این تصویر کلیشه‌ای از آدم‌های جنگ- که آنها صرفا قهرمان جنگ بوده‌اند- اصلاح شده و تأکید شود قهرمان شدن و ماندن صرفا در میدان جنگ ممکن نیست و هرکس در هر دوره تاریخی و شرایط اجتماعی می‌تواند به یک قهرمان ملی بدل شود. بال‌های خیس بدون تردید جزو نخستین مجموعه‌های تلویزیونی است که روایتگر شخصیت‌هایی است که از ایثارگری در جبهه‌های جنگ به حماسه‌سازی در عرصه‌های علمی رسیده‌اند و در واقع مخاطب را نه به تماشای قهرمان بلکه به قهرمان شدن ترغیب می‌کند.
